Odświętny obiad przed wojną – zapomniana pieczeń huzarska

Pieczeń huzarska to danie, którego widok na stole przed wojną zupełnie by nikogo nie zaskoczył. a zasygnalizował jedynie, że trafiliśmy na posiłek cokolwiek odświętny i Pani domu naprawdę się postarała by wywrzeć na wszystkich wrażenie. W wielu domach było to wręcz danie popisowe i co ważniejsze – w polskiej kuchni bardzo (naprawdę bardzo!) tradycyjne. Tym bardziej dziwi czemu w dzisiejszych czasach nazwa ta budzi u większości ludzi skojarzenie zupełnie z niczym… 

A szkoda, bo pieczeń huzarska to danie nie tylko efektowne ale i bardzo smaczne! Jest to nic innego jak pieczeń wołowa ponacinana w paski przełożone farszem z drobno poszatkowanej cebuli i bułki. Podaje się ją w plastrach polanych sosem powstałym w trakcie pieczenia mięsa. Jest wyborna!

Przepis na taką pieczeń znajdziemy w każdej chyba przedwojennej książce kulinarnej i – co ciekawe – w przeciwieństwie do wielu przepisów gdzie w zależności od książki receptury mogą się od siebie nieco różnić, pieczeń huzarska jest jedna i ta sama absolutnie wszędzie. I dobrze, bo jak coś jest tak smaczne to nie ma co na siłę kombinować szukając ulepszeń!

Przed wojną taką pieczeń podawano zapewne na oddzielnym półmisku a biesiadnicy wybierać mogli w bogatym repertuarze dodatków i garnitur z jarzyn. Moi biesiadnicy w tym zakresie niestety zostali nieco pokrzywdzeni i zadowolić musieli się wybranymi przeze mnie odgórnie dodatkami. Dostali więc młode ziemniaczki, duszone bulwy kopru włoskiego i jarmuż. Nikt z tego powodu jednak specjalnych sprzeciwów nie zgłaszał a skoro doczekałam się nawet pochwał i dokładek – nie mogę nie podać tego przepisu i pod Waszą rozwagę na dni gdy czasu na gotowanie mamy nieco więcej. Nie ma co przecież mydlić sobie oczu – upieczenie 2-kilogramowej pieczeni wołowej zajmie nam nieco dłużej niż usmażenie kotleta ale jednocześnie pamiętać trzeba, że nie jest to przecież czas spędzony na nieustającym sterczeniu w kuchni! Tak naprawdę jeśli na obiedzie spodziewamy się większej liczby gości, przygotowanie takiej właśnie pokaźnych rozmiarów pieczeni, która w piecu robi się praktycznie sama z okazjonalną tylko naszą ingerencją – tak naprawdę pozwoli nam ten czas zaoszczędzić i na przykład skupić na dodatkach do obiadu czy, co ważniejsze – deserach! Jej przygotowanie można też tak naprawdę podzielić na dwa a nawet trzy dni co dodatkowo dobrze wpłynie na smak i kruchość mięsa. Jako, że wołowina sama w sobie jest mięsem bogatym i sytym jest również wysoce prawdopodobne, że pieczeń zostanie Wam również na następny dzień.

A, właśnie! Odnośnie wspomnianego czasu zaznaczam też od razu, że będzie on zależał tak naprawdę od tego jakie mamy mięso. Nie tylko od samej wagi, choć to też niewątpliwie ma znaczenie, ale w ogóle! Jedno mięso potrzebować będzie czasu więcej niż inne – to musicie niestety na bieżąco oceniać. Jeśli chodzi o sam przepis, pamiętać również trzeba, że nawet najlepsza receptura przestrzegana krok po kroku z pedantyczną dokładnością na niewiele się zda jeśli mięso jakiego użyjecie nie będzie dobrej jakości. Jeśli więc macie możliwość, by kupić je bezpośrednio od rzeźnika zamiast w supermarkecie – gorąco do tego zachęcam a na pewno pieczeń rozpływać się będzie w ustach! 

Prezentuje się naprawdę smakowicie, prawda? Być może zainteresowało Was również skąd wzięła się nazwa pieczeni huzarskiej? Patrząc na historyczne zdjęcia formacji huzarów nietrudno dopatrzeć się charakterystycznych szamerunków na mundurach tej formacji, które jak najbardziej budzić mogą skojarzenia z kontrastowymi nacięciami na naszej pieczeni. Moim jednak osobistym zdaniem adekwatność tej nazwy zdecydowanie bardziej przystaje do faktu, iż w domu trzeba mieć kogoś o odwadze i harcie huzara by starkować niezbędne do jej przyrządzenia cebule! 

Spróbujecie?