Lekkie jak chmurka naleśniki cytrynowe według przepisu z 1893 roku

Sporo ostatnio na Kuchennym Kredensie pomysłów na śniadanie i to nie bez przyczyny! Ba! Zamieszczam je z pełną nawet premedytacją.

Teraz, kiedy za oknem robi się coraz bardziej ponuro, wczesne pobudki zdają się być jeszcze trudniejsze niż zwykle. A przecież, jak powszechnie wiadomo – nie ma ważniejszego posiłku w ciągu dnia niż śniadanie właśnie. Dietetycy i lekarze mają na potwierdzenie tej tezy jak najbardziej naukowe, medyczne uzasadnienia ja jednak ograniczę się do takiego zupełnie praktycznego. Zaczynając dzień pięknie podanym, smacznym śniadaniem zmieniamy w sposób drastyczny wręcz nasze postrzeganie otaczającej rzeczywistości, która cała staje się w takich okolicznościach jakaś taka wytworna i wyjątkowa. Bo jak tu nie mieć uśmiechu na twarzy gdy pozwolimy sobie na chwilę absolutnego luksusu niespiesznego śniadania, delektowanie się smakami niekoniecznie wcześniej znanymi. A wtedy nagle jakoś nic nie boli, nie wyprowadza z równowagi jak zwykle – no chce sie żyć! I to z szerokim uśmiechem!

Wierzę (bo znam takie przypadki jedynie z zasłyszanych gdzieś opowieści), że są na świecie takie osoby co nic rano zupełnie nie jedzą bo nie lubią czy nie mogą – jeden czort. Jak to możliwe – nie pytajcie, jest to dla mnie dolegliwość zupełnie osobliwa choć z pewnością zaoszczędzająca nieco snu rano. Ja zachęcam by czasu rano nie oszczędzać zupełnie – posunę się nawet w tym dalej – namawiam, by wstać nieco jeszcze wcześniej niż zwykle i te kilka porannych chwil potraktować jako piękną inwestycję – preludium do całego nadchodzącego dnia.

Dla śpiochów klinicznych może być to z początku zadanie trudne i nie namawiam broń Boże, żeby tak zawsze i codziennie. Może choćby tylko w weekend, ale powieddzcie – czy mając na myśli po przebudzeniu jakieś wyjątkowe, eleganckie śniadanie i spokojną chwilę z filiżanką kawy nie chce się wstać tę chwilę wcześniej i tak po ludzku tym nacieszyć? No bo ile można tę bułkę z szynką jeść rano?

Dzisiejsza propozycja to przepis stary bo jeszcze z 1893 roku, który choć w Kucharzu Warszawskim figuruje jako naleśniki – w moim kulinarnym światopoglądzie jest bezapelacyjnie omletem. I to biszkoptowym, na który być może pamiętacie – zamieszczałam już kiedyś przepis na taki na blogu (PRZEPIS TU). Wertując zagraniczne publikacje, których przecież kuchnia polska w tamtym okresie była pełna natknęłam się na dzisiejszą wersję tego śniadania, czyli souffle pancake.

Główną różnicą od zwykłego omletu jest jednak sposób przygotowania (dzisiejsze naleśniki cytrynowe smażymy na jednej tylko stronie a następnie przypiekamy chwilę w piekarniku) i główny, tytułowy zresztą do niego dodatek – cytryna. Placuszki tak przygotowane i obsypane cukrem pudrem smakują naprawdę wybornie i zachwycają wprost tą właśnie puchową strukturą!

Delikatne, puszyste jak chmurka i zaskakująco świeże ze względu na dodatek soku z cytryny obudzą każdego!