Ulubione ciasteczka półfrancuskie z marmoladą (kołaczki)

Jest coś takiego w domowych ciasteczkach, że na sam ich widok człowiek czuje się już “w domu” i jakoś tak psychicznie rozluźnia. Identycznie zresztą też z zupami – o jakiej by nie pomyśleć, wszystko można niby dziś kupić ale jednak nigdy nie smakują jak te domowe i tylko się człowiek z obejdzie niesmakiem a co najmniej rozczarowaniem. Swoją drogą nie znam chyba ani jednego zresztą rodzaju ciastek, które przygotowane w domu smakowałby tak samo jak takie ze sklepu czy nawet z cukierni choć przecież i tam ktoś je na świeżo wyrabia i to może nawet czasem, jak chciałoby się myśleć – z przyzwoitych składników.

A jednak! Przygotowane przez kogoś w zaciszu własnej kuchni ciasteczka (i zupy!) rozpoznam bez szwanku w 5 sekund i założyć się mogę o to z każdym i wszędzie! Niewielki z tego zresztą pożytek bo poznać poznam, ale cóż z tego skoro i tak pewnie zjem z apetytem! Nie o to jednak zupełnie chodzi a o to, że ciasteczka domowe pod każdym względem i zawsze są po prostu bezkonkurencyjne. A te, na które przepis znajdziecie poniżej są bezkonkurencyjne już w ogóle! Co tu pisać – no po prostu pyszne są! 

Skąd i z jakiego okresu pochodzą – bez ceregieli się przyznam, że nie wiem! W książkach przedwojennych przepisu na nie nie znalazłam lub jak jest – przeoczyłam. Występują już jednak dość powszechnie w publikacjach z lat 50-tych i oczywiście – zeszytach z kuchennymi zapiskami naszych babć a to mówiąc uczciwie chyba najlepsza rekomendacja. 

Oczywiście całkiem prawdopodobne, że również i przed wojną ciasteczka takie powszechnie zajadano a przepis po prostu nie znalazł swojego miejsca w ówczesnych książkach kulinarnych, lub ja po prostu takiej akurat nie mam. To wysokie prawdopodobieństwo, które odważnie założyłam wynika z faktu, że te ciasteczka spotkać można było powszechnie w kuchniach całej Europy a niewątpliwie z takich kuchennych zapożyczeń dużo i często w tamtych czasach jako naród czerpaliśmy. Przypisują je sobie jako tradycyjne Węgrzy, Czesi a ja na przepis ten natknęłam się oryginalnie w książce przywołującej przepisy z czasów carskiego Wiednia gdzie występują pod nazwą Wiener Liebesbriefe. W przepisie tym ciasteczka takie składane są w kształt koperty wypełnionej truskawkową konfiturą. Dla osób, którym tak jak i mnie jednak braknie notorycznie i czasu i cierpliwości do takich zabaw w origami, bez wyrzutów najmniejszych polecam polską, równie efektowną metodę składania ciasteczek – kroimy ciasto w kwadraty, nakładamy łyżeczkę marmolady, składamy na skos i do pieca!

Ciasto wychodzi nam półfrancuskie, zobaczcie na zdjęciu poniżej jak pięknie listkuje i podrasta. Robi się je z dodatkiem gęstego serka lub najlepiej – zmielonego kilkiukrotnie na gładziusieńką masę twarogu – zupełnie jak na sernik. Samo przygotowanie ciasteczek to już naprawdę żadna filozofia i ręczę, że każdy sobie z tym zadaniem świetnie poradzi ale uwaga – trzeba z nim działać szybko a nie grzebać się jak mucha w smole! Im więcej ciepła bowiem ciasto złapie, tym bardziej będzie się kleić do rąk i doprowadzać nas stopniowo acz skutecznie do szewskiej pasji. 

 

 Jeśli wolicie, marmoladę można świetnie zastąpić na ten przykład dużą cząstką jabłka, kawałkiem brzoskwinki a czy jakąś tam masą jaką sobie akurat wymyślicie. Jeśli wymyślicie smaczną, podzielcie się proszę przepisem!