Bucht drożdżowy wybijany według przedwojennego przepisu

Z takiej okazji, że jest niedziela, nie sposób wypić ani porannej kawy, ani popołudniowej herbatki bez domowego ciasta. Najlepiej drożdżowego. Przez resztę tygodnia człowiek jakoś tam zdoła sobie mydlić oczy, że mu nie potrzeba, że przecież dieta, że kto ma czas na takie wygłupy, ale w niedzielę? No w niedzielę żadna rodzina bez czegoś słodkiego się nie obejdzie a skoro by nawet, to przejdzie przez dzień w podłych humorach.

I jakkolwiek przez resztę tygodnia można pokusić się o szybkie, nieskomplikowane desery dla tych co to wiecznie nie mają czasu, za drożdżowe wypada zabierać się dopiero w weekend i każda kobieta pracująca zawodowo, którą życie uczyniło też panią domu zgodzi się ze mną bez większych dyskusji. Kilkukrotnie zdarzyło mi się, owszem, kierowanej z pewnością chwilowym napadem obłędu lub nadwyżek ambicji, podjąć próby upieczenia drożdżowego po powrocie z pracy wieczorem – nie muszę chyba dodawać, że z opłakanym skutkiem. Nie żeby drożdżowe było znowu jakimś szalenie wymagającym wypiekiem, bo nie jest, ale trzeba do niego cierpliwości i czasu – czyli tych elementów, na których deficyty cierpi większość z nas w przeciętnym, zabieganym dniu. Gdy zabieramy się za ciasto zmęczone i zniecierpliwione, nawet jeśli jest to przykryte chwilową falą kobiecego entuzjazmu, szybko odechce nam się dalszej pracy – zazwyczaj już w trakcie wyrabiania i będziemy mieć ochotę rzucić to wszystko do stu diabłów i po prostu iść odpocząć. I tak drogie Panie – to właśnie wówczas powinno się zrobić zamiast przeklinać własnoręcznie nałożoną na siebie pracę na czym świat stoi, bo po drożdżowym będzie to akurat widać jak na dłoni. 

Takie ciasto zazwyczaj owszem – wyrośnie, bo i z jakiej racji miałoby kłócić się z prawidłami rządzącymi procesami chemicznymi ale nie będzie smakować jak trzeba wywołując w nas tylko poczucie trwałej frustracji. W środku tygodnia zazwyczaj również i reszta domowników zje wypiek w pośpiechu i nie pomyśli nawet by się przy tym smaku na stosowną chwilę zatrzymać, gdzie tam jeszcze pochwalić. W tym też właśnie tkwi tajemnica, dlaczego najlepsze drożdżowe robią babcie – naturalnie lata praktyki nie pozostają tu bez znaczenia, ale kluczową rolę gra czas i cierpliwość. Jak się ma cierpliwość, wyrobi się to ciasto z sercem i wystarczająco długo, dodatkowo nie skracając wyrastania o kolejne minuty. Bo i po co, skoro w spokojny, wolny od pracy dzień nie konkuruje to z naszym snem?

Wypieków drożdżowych jest do wyboru mnóstwo tym bardziej więc, dobrze czasem poza swoim flagowym – spróbować innych wariantów. Choćby po to, żeby rodzina chórem stwierdziła, że ten flagowy jednak najlepszy. Dzisiejszy przepis znalazłam w książce kulinarnej z 1913 roku i po procesie wyrabiania nie miałam względem niego większych nadziei. Ba! To ciasto mnie autentycznie rozzłościło, ale koniec końców i tak wyszło dobre więc przepisem postanowiłam się podzielić. 

W przeciwieństwie do większości drożdżowych ciast, ten akurat wypiek robi się zupełnie cudacznie. Dodaje się ciasta ubitą pianę z białek i w ogóle do pierwszego wyrastania jest ono względnie rzadkie, ciągnące i brudzące dłonie. Ponieważ jednak efekt finalny jest przyjemny i dla oka i dla podniebienia, warto zacisnąć zęby i te pierwsze 15 minut przygotowań jakoś przeboleć. Pięknie to koniec końców wyrasta i smakuje naprawdę dobrze.

Pomimo pierwszych wątpliwości, słowo daję, że ciasto wyrasta jak każde inne drożdżowe – pięknie i spektakularnie:

To konkretne ma w dodatku po wyrośnięciu dość nietypową a obiecującą strukturę

Teraz już tylko uformować kulki. Swoją drogą, nadziewać można je w zasadzie czym się tylko chce – wcale niekoniecznie konfiturą. Może być też masa makowa, czekoladowa, ser biały czy co tam człowiek jeszcze innego wymyśli

Układać kulki należy jedna obok drugiej i uwaga – najlepiej nie warstwowo. Efekt mojego wypieku jest właśnie taki mało symetryczny właśnie w efekcie pazerności i łakomstwa, które wzięły górę nad estetyką. Wszystkie kulki najpierw nadziałam a potem mi się zwyczajnie nie zmieściły na dnie, więc ułożyłam kilka na wierzchu. Gdyby nie to, gotowy wypiek byłby dużo bardziej równy.

Gotowe ciasto, równe czy nie, wychodzi naprawdę smaczne. Nie jest to, w mojej opinii – najlepsze na świecie drożdżowe i osobiście wolę to nasze klasyczne, ale taki bucht naprawdę robi wrażenie na stole i znakomicie nada się także na niedzielne śniadanie tym bardziej, że bułeczki same się proszą o odrywanie! Spróbujecie?