Pieczona perliczka (i czy to zachodu w ogóle warte?)

Całkiem niedawno i zupełnie przypadkiem będąc w sklepie wpadła mi w oko perliczka. Ptaszek niepozorny, bo dość niewielkich rozmiarów i o chudziutkim mięsie (cała tuszka to zaledwie 1,2 kg.) ale co tu kryć – nazwa mięsa tak miło połechtała moją próżność, że zastanawiałam się czy nie kupić kilku okazów na zapas do zamrożenia bo też i takiego mięsa nie widzi sie w normalnych sklepach codziennie.

Perliczki nigdy wcześniej nie miałam co prawda okazji spróbować, ale co tam – sam fakt, że mogę zaprosić gości na (uwaga!) “pieczoną perliczkę” – a nie na przykład na zwykłego kurczaka sprawił, że bez namysłu nad ewentualną pochopnością takiego kroku złapałam za telefon by zaprosić naszych przyjaciół na wspólną kolację. Piszę o pochopności, bo przecież żadna rozsądna pani domu z prawdziwego zdarzenia nie zaprosiłaby nikogo na kolację, której gwoździem ma być danie jakiego nie tylko nigdy wcześniej nie przygotowywała ale nawet nie ma zielonego pojęcia czy w ogóle jest smaczne!

Na całe szczęście, przyjaciele dobrzy a i ja poszłam również po rozum do głowy i w razie gdyby pieczenie perliczki okazało sie kompletnym fiaskiem miałam przygotowany plan awaryjny, żeby naszych gości jednak bądź co bądź na proszonej kolacji nie zagłodzić.

Przyznam, że samo przygotowanie potrawy było nie mniej ekscytujące niż te niespodziewane zakupy – naprawdę niewiele znalazłam źródeł i propozycji podania tego mięsa a nie wiedząc nawet jak smakować ma wyjściowo, trochę nie wiedziałam jak się za to całe pieczenie zabrać, jakie dodatki podać by podkreślić smak mięsa i trochę jak dziecko we mgle obmyślałam plan działania i przyprawiania.

W takich sytuacjach, zupełnie jak w przypadku dylematów całkiem nie-kulinarnych – najpewniej zawsze postawić na najprostsze, klasyczne rozwiązania. Nie chciałam stłamsić przecież smaku mięsa intensywnymi smakami owoców czy przypraw – nie tylko dlatego, że zjadała mnie ciekawość jak ta perliczka właściwie smakuje ale też pamiętając moje wcześniejsze doświadczenia z pieczeniem ulubionej przeze mnie gęsi. Na gęsi bowiem przykładzie dawno już przekonałam się, że mięso takich ptaków łączy w sobie klasyczny smak drobiu z nutą dziczyzny – dużo bardziej wyraziste, konkretne w smaku nie potrzebuje intensywnych przypraw. Tym jednak, czym perliczka od gęsi się znacząco różni jest jednak ilość tłuszczu i ten właśnie element musicie uwzględnić wypróbowując jakikolwiek przepis. By uniknąć wysuszenia ptaszka (i swojego apetytu) na wiór, mięso musimy albo moczyć co najmniej kilka godzin w solance albo owinąć solidnie boczkiem, by w trakcie pieczenia wytapiał się stopniowo w mięso.

Jak pomyślałam, tak też uczyniłam. Perliczkę przygotowałam podlewając mięso winem, które świetnie wzbogaciło powstały w czasie pieczenia sos, a podałam w asyście pieczonych ziemniaczków i najzwyklejszych gotowanych warzyw. Przyjaciele chwalili, jak mam nadzieję – szczerze, a nam z narzeczonym smakowało. Porcja 1,2 kg w moim odczuciu to obiad dla 3-4 osób o normalnym apetycie. Uczulam na to gdyż niektóre źródła internetowe sugerują posadzenie przy stole nawet 6 osób co, w moim odczuciu skończyć się może co najmniej  zachłannymi spojrzeniami kierowanymi w stronę talerzy współbiesiadników.

Czy zatem warto perliczkę jeść i serwować? Jak najbardziej! 

Nie tylko dlatego, że jej hodowla jest wciąż daleko bardziej “ekologiczna” niż kurczaków ale też i z powodu niewątpliwych walorów smakowych. Mięso jest delikatne, choć jednocześnie konkretne w smaku. Dodatkowo bardzo chude i wartościowe.

Tym co mnie jednak do przygotowywania takich potraw najbardziej zachęca to właśnie ich unikatowość i taka “przedwojenna wykwintność”, którą wymalować możemy tą radosną atmosferę podekscytowania wspólnym posiłkiem, jego próbowanie, wymienianie się wrażeniami. Do takiego właśnie celebrowania czasu przy wspólnym stole – przy perliczce czy talerzu zupy zatem chyba właśnie najbardziej zachęcam.