Domowy budyń waniliowy i czemu ta nazwa jest błędem

Zazwyczaj w życiu, a w kuchni już zwłaszcza – najlepsze rzeczy to te najprostsze, nieprzekombinowane. Tym samym, myślę że wiele osób zgodzi się ze mną że jednym z najlepszych podwieczorków – zwłaszcza w tak chłodne wciąż jeszcze wieczory pod ciepłym kocem jest domowy budyń waniliowy. Najlepiej taki z sokiem z malin lub kleksem malinowej konfitury. Taki budyń, który kiedyś babcie i mamy podsuwały pod nos na przegonienie szkolnych trosk albo gdy wieczorem przychodziła nieodparta pokusa na coś słodkiego. Ciepły, pachnący, na zjedzenie którego trzeba zrobić sobie przerwę i delektować się aksamitnym smakiem.

Ale! Zanim przejdziemy o krok choćby dalej, chciałabym w tym miejscu zaznaczyć, że tak naprawdę wszyscy nazywamy ten kuszący z obrazka powyżej deser w sposób co najmniej nieprecyzyjny! Taki właśnie “budyń” który widzicie na zdjęciu to bowiem nic innego jak … kisiel mleczny.

O prawdziwym przedwojennym budyniu mam zamiar napisać trochę więcej już niebawem; Słowem wstępu jednak nadmienię, że ten “prawdziwy budyń” wyglądem przypomina tradycyjną babę z dziurką pośrodku ciasta i przygotowywany jest w formie dość rzadkiej masy a następnie gotowany w szczelnie zamkniętej specjalnej formie w gorącej wodzie. W efekcie uzyskujemy konsystencję gotowanego na parze, puszystego i wilgotnego ciasta, które owszem – może być deserem ale zazwyczaj przygotowywane było w sposób jak najbardziej wytrawny – z kapusty, marchwi, jarmużu czy tak jak budyń lwowski – z przetartych wątróbek, jaj i grzybów.

Naprawdę ciekawe, w którym momencie nazwa budyń zaczęła jednoznacznie kojarzyć się właśnie z prezentowanym dziś deserem. Jeśli ktoś z Was wie, proszę – napiszcie! Swoją drogą, biorąc pod uwage jak nazwa ta zakorzeniła się już w zbiorowej świadomości i jak rzadkim daniem na polskich stołach jest dziś budyń tradycyjny (że tak pozwolę go sobie roboczo nazwać), językowo jakoś te dwa tak różne przecież dania należałoby rozróżnić…

Zwał jak zwał – nie zmienia to faktu, że wszystkie budynie są pyszne! Zamiast mylnych skojarzeń związanych z nazewnictwem sądzę, że daleko bardziej trapiące jest nieodparte skojarzenie większości ludzi z przygotowywaniem “kisielu mlecznego” z otwieraniem torebki budyniu instant. W takich czasach przyszlo nam żyć, że owszem – na wszystko brakuje czasu i gdzie tylko się da – jak najbardziej należy sprawy sobie upraszczać. W tym jednak akurat wypadku wykonanie budyniu z torebki czy domowym sposobem zajmie dokładnie taką samą ilość czasu (czyli niewielką) a zaoszczędzi nam nie tylko pieniędzy ale przede wszystkim – zdrowia.

Większość receptur na domowy budyń mówi jedynie o dodatku żółtek i mąki ziemniaczanej do mleka, ja jednak zdecydowanie namawiam do sprawdzenia na własnym podniebieniu jak smakuje taki zagęszczony mąką ziemniaczaną i zwykłą – pszenną w równych proporcjach. Wiecie jak? Po prostu lepiej.

Mąka ziemniaczana da nam bowiem konsystencje owszem – gęsta ale o wiele bardziej przypominającą kisiel właśnie niż budyń, do jakiego jestesmy w dzisiejszych czasach przyzwyczajeni a myślę, że w takim właśnie – siłą przyzwyczajenia – większość z nas gustuje.

Z mąką pszenną czy bez, gorąco zachęcam do przygotowania budyniu domowym, prostym sposobem. Gwarantuję, że raz spróbowawszy – nie sięgniecie już po budyń w proszku a ten rodzaj deseru będzie gościł w Waszych domach zdecydowanie częściej!

Do wykonania deseru użyć możemy cukru waniliowego lub jeszcze lepiej – prawdziwej wanilii. Ach ten zapach!