Kluski saskie, co ich nikt nie widział

Jeśli zaglądasz drogi Czytelniku na Kuchenny Kredens od jakiegoś czasu, znasz mnie już zapewne na tyle by wiedzieć, że ulubione przeze mnie przepisy to te z historią i z historii wyszperane. Jeśli trafiłeś tu jednak właśnie po raz pierwszy – zapraszam szczerze do krótkiej podróży po starszych wpisach na blogu gdzie w poszukiwaniu tych właśnie kuchennych historii przygotowywaliśmy już pieczeń baranią rodem z czasów Oświecenia, tradycyjną zupę szczawiową czy lepiliśmy knedle ziemniaczane z kapustą i grzybami oraz odtwarzaliśmy wiele innych, tradycyjnych smaków. Może jest i to hobby co najmniej cudaczne ale mało rzeczy w życiu sprawia mi taką radość jak szperanie po starych przepisach – wertowanie kartek starych książek kucharskich, w których receptury do szewskiej pasji doprowadzają czasem swoją niejasnością i gotowanie według tych receptur by potem móc cieszyć się widokiem syto-ukontentowanych uśmiechów osób, które tym jedzeniem częstujemy.

Bo zawsze gdzieś mi tam przemknie przez myśli, że te przecież dokładnie smaki, ugniatanie takiego właśnie ciasta, gotowanie tych warzyw w ten konkretny sposób to coś co towarzyszyło w różnych chwilach życia mojej mamie, babci, prapraprababci i w ogóle wszystkim tym kobietom na kartach historii, które z pomocą tych właśnie przekazywanych z pokolenia na pokolenie przepisów w ten magiczny i właściwy sobie sposób zamieniały jaja, mleko i zboża w pyszne ciasta, które dzieci wspominały po latach, pichciły te zupy, które stawiały na nogi, czasem z “niczego” i na bakier ograniczonym zasobom – potrafiły przygotować dla rodziny sytą kolację. I wiecie co? Jak tak sobie czasem pomyślę to mija mi ten mój XXI-wieczny leń i się zwyczajnie biorę za robotę bo przygotowanie dobrego obiadu to moje drogie Panie naprawdę nie byle co! 

Tak też się postanowiłam wziąć za obiad i tym razem w poszukiwaniu inspiracji szperając po kartach przedruków starych książek kucharskich w mojej kolekcji. Natrafiłam tam na nic nie mówiące mi danie obiadowe – tytułowe kluski saskie. Ponieważ i mi i mężowi kojarzą się one absolutnie z niczym, jak na kobietę nowoczesną przystało – sięgnęłam do źródła wiedzy wszelakiej – Google licząc na rozwianie wszelkich wątpliwości. Tyle w końcu mamy w tym kraju blogów kulinarnych, że ktoś takie na pewno zrobił i opisał, prawda? No i właśnie klops i nieprawda bo w Internecie również znalazłam cały “guzik”. Ani nawet jednego zdjęcia, oficjalnie wołam więc: “Kobiety, ocalmy kluski saskie od zapomnienia!”. W tej cokolwiek kłopotliwej pozycji pioniera nie pozostało mi nic innego jak porównać przepisy z kilku moich starych książek, machnąć ręką, że będzie co będzie i mi wyszły takie jak widzicie. Machnięcie ręką jest tu czynnością absolutnie niezbędną bo przepisy nie podają dokładnej ilości mąki jaką mamy dodać a konsystencję ciasta opisuje się “jak na klajster” – jedynym zatem słusznym podejściem jest tu machnięcie ręką właśnie i zdanie się na własny rozum i kobiece oko, które podpowie nam czy już tej mąki dosypywać starczy. Czy taki kształt kluski saskie miały w oryginale – nie wiem, ale miały być formowane jak małe pączki i zalecenie to z moimi zdolnościami dało efekt taki jak widzicie na zdjęciach. 

Odkładając jednak na bok zupełnie walory estetyczne (choć dla mnie wszystko podane z domową okrasą prezentuje się pięknie), drogie Panie – te kluski są naprawdę smaczne i w głowę zachodzę czemu z codziennego menu Polaków gdzieś uciekły! Są leciutkie, w smaku bardzo przypominające kluski kładzione ale! w tę kluskę wyobraźcie sobie wmieszane są podsmażona szynka i grzanki z bułeczki. Choć grzanek w gotowej klusce nie wyczujecie to coś takiego robią ze smakiem, że kluska saska smakuje jak … no jak nic innego! No trzeba spróbować tym bardziej, że to obiad/kolacja raczej mało kosztowna i względnie nawet szybka w realizacji. Podawać można je z pewnością jako dodatek do czegoś ale chyba najlepiej podać same (koniecznie z okrasą z boczku lub polne masełkiem!) na przykład z bukietem surówek. Naprawdę fantastyczne urozmaicenie domowego jadłospisu czymś zupełnie niezwyczajnym a przecież naszym – tradycyjnym. Polecam!

 Gdyby ktoś miał wątpliwości – tak chodzi tu o zwykłą bułkę i zwykłą szynkę. Taką jaką akurat macie pod ręką!

Słyszeliście kiedyś o kluskach saskich?