Kotlety ze śledzia według przedwojennego przepisu z 1913 roku, czyli pyszny obiad z przypadku

Wertując stare książki kucharskie natknąć się czasem można na takie receptury, że żeby się waliło i paliło, człowiek rzuci wszystko i biegnie w te pędy do kuchni żeby rzeczone objawienie kulinarne przygotować. Wróć! Dla rzetelności poprzedniej mojej wypowiedzi, sama tu siebie zmuszona jestem sprostować,  bo człowiek rzuci albo i nie rzuci, bo ciężko przecież pędzić radośnie kurcgalopkiem do kuchni w środku dnia pracy! Ba! Nawet jak się już z tej pracy wróci do domu i pomysł na potrawę wciąż się nam uparcie plącze po głowie, to i tak czasem najzwyczajniej w świecie może się tak zdarzyć, że najszczerszą siłą woli nie uda się po prostu ruszyć z kanapy i najrozsądniejszym wyjściem będzie w takiej sytuacji przekonanie siebie i domowników o konieczności wprowadzenia zdrowotnej, ścisłej diety. Najlepiej natychmiast! No chyba, że do domowników zaliczają się dzieci. Do odchudzania dzieci kategorycznie żebyśmy mieli wszyscy jasność – nie namawiam!

Obok takich właśnie jednak przepisów, co to za człowiekiem z maniakalnych uporem “chodzą’, są też i dania zupełnie niepozorne, które sobie kilkadziesiąt razy przebiegnę wzrokiem zanim przyjdzie mi w ogóle na myśl żeby takie coś przygotować i to też bez obłąkańczego entuzjazmu. I takie właśnie dania, drogie Panie, to są czasami cuda! 

Jest z nimi zazwyczaj tak, że przychodzą na myśl kiedy akurat nas najdzie nagła potrzeba sytuacyjna. Nie inaczej było i z tym właśnie dzisiejszym przepisem na jedno z moich – od minionej soboty – ulubionych dań obiadowych, czyli z kotletami ze śledzia!

Całkiem niedawno zainspirowana jakimś zupełnie innym przepisem zakupiłam kilka śledzi. Zapał do przygotowania dania jakoś mi się jednak rozszedł po kościach, wszystkie siły życiowe przekierunkowałam zresztą chwilowo na zupełnie inne zajęcia, a filety gdzieś tam na dnie lodówki czekały. No i przyszła sobota. W sobotę tak się zdarzyło, że byłam wyjątkowo zabiegana i wiele mnie w domu nie widziano. W całym tym zabieganiu zresztą tak się dziwnie poskładało, że nikt nie pomyślał o zrobieniu jakiś sensownych zakupów spożywczych – ot, takie to właśnie głupie czasy! Mogę sobie teraz narzekać, ale fakt faktem, że gdy w końcu się ocknęliśmy, że chyba już pora zjeść obiad – w lodówce nie było wiele więcej niż kilka przypadkowych produktów i rzeczony śledź. I wtedy właśnie gapiąc się tępo w pożal się Boże zawartość własnej lodówki, przypomniał mi się przepis na kotlety śledziowe z jednej ze starych gazet. Order honorowy należy się temu, lub pewniej – tej, co te kotlety wymyśliła! No wspaniałe są i pojęcia bladego nie mam dlaczego jak żyję nigdy takich nie widziałam u nikogo na stole. Soczyste, cudownie wyraziste w smaku kotlety rybne – w dodatku zupełnie niekosztowne i proste w przygotowaniu! Co się nam gdzieś po drodze w świadomości kulinarnej poplątało, żeby w miejsce takich “biednych kotletów” jeść w kółko te nieszczęsne smażone kurczaki – Bóg jeden raczy wiedzieć! Ja kotlety ze śledzia podałam z kapustką, sosem grzybowym i nieco ładniej niż zwykle podanymi ziemniakami puree. Polecam!