Legumina z pszennej kaszki z sosem waniliowym według przepisu z 1904 roku

Na jesień, na zimę albo po prostu na chwilowe obniżenie nastroju nie ma lepszej rady niż … legumina! Żadne batoniki, żelki czy inne słodkości ze sklepowych półek nie załatwią sprawy tak skutecznie, przysparzając jedynie zgryzoty nad zdrowiem i figurą, a przecież domowy deser to już zupełnie inna kategoria. Taki ma przecież zgoła inną moc oddziaływania na organizm i przede wszystkim – na stan ducha! Nie dość, że sami kontrolujemy ilość i jakość użytych składników oraz wiemy, że specjał nie leżakował w sklepie przez długie dni czy tygodnie, to jeszcze cały dom wypełniony słodkim zapachem domowych wypieków staje się od razu jakoś bardziej ciepły, domowy.

W sezonie jesiennym bezkonkurencyjne w ogóle są wszelkie desery podane na ciepło, a z takim właśnie mamy tu do czynienia. Legumina z pszennej kaszki jest jedną z moich ulubionych, a podana z ciepłym sosem waniliowym po prostu rozpływa sie w ustach. Kaszka pszenna, czyli kasza manna była ulubionym śniadaniem mojego dzieciństwa. Gotowana przez babcię zawsze miała idealną, gęstawą konsystencję i słodkość. Do dziś pamiętam ten smak. Poza takim jej przygotowaniem, przez lata nie znałam właściwie żadnego innego dla niej zastosowania w kuchni. Do czasu, kiedy trafiłam na ten przepis – jeszcze z 1904 roku, który od razu wszedł w naszym domu do stałego repertuaru. Jest w tym delikatnym smaku coś cudownie kojącego, domowego a efekt potęguje również fakt, ze leguminę jemy ciepłą i polewamy ciepłym sosem. Cóż lepszego na umilenie jesiennego popołudnia?

Konsystencja leguminy jest zupełnie unikatowa – kaszka manna, samodzielnie niewyczuwalna i ubita piana z białek tworzą po wypieczeniu leciutką, lekko piankową teksturę, która z aksamitnym sosem tworzy idealny mariaż. Moim ulubionym dodatkiem do leguminy z kaszki jest sos waniliowy, ale równie dobrze sprawdzi się też sos czekoladowy lub nawet sok malinowy.

O leguminach

Leguminy to najprościej mówiąc – desery. W książkach z końca XIX i początków XX wieku znaleźć można poświęcone im obszerne rozdziały. Co ciekawe, do legumin nie zaliczało się raczej tortów, mazurków czy kruchych ciastek do herbaty – tym poświęcone były zupełnie odrębne części. Do typowych legumin należały budynie (gotowane w specjalnej formie na parze), suflety, naleśniki, racuchy, kremy, blamaże, zefiry czy melszpejzy ale również szeroko pojęte desery właśnie pod samodzielną nazwą leguminy. I tak, spotkać możemy leguminy z ryżu, leguminę kawową, z poziomek, z czekolady czy nawet … z ziemniaków. Podawano je na zakonczenie codziennego, domowego obiadu i miło pomysleć, ile z takich rodzinnych spotkań przy stole uświetniła ta konkretna legumina z kaszki. Czy zagości również i u Was?

Nie przestraszcie się, że z podanych proporcji kaszy i mleka konsystencja kaszy będzie bardzo gęsta – tak ma być.

Właśnie po to, by rozrzedzona jajkami i masłem wyglądała o tak:

Po wyjęciu z piekarnika zobaczycie leguminę w pełnej krasie – spektakularnie wyrośniętą. Niestety, zazwyczaj nieco opada. Żaden to jednak koniec świata, bo i tak wyrzucamy ją z foremki do góry dnem i nikt i tak nie uświadczy żadnego uszczerbku na prezencji deseru. Nawet zresztą gdyby, doda mu to jedynie domowego uroku. Czy można się temu oprzeć?

Z ciepłym sosem waniliowym to już w ogóle rozpusta!

Cóż lepszego na osłodę?

Jeśli spróbujecie, koniecznie dajcie znać tu lub na Facebook-u czy Wam smakowało!