Magiczne ciasteczka anyżowe według przepisu z 1985 roku

Zacząć trzeba od tego, że anyż obojętnie w jakiej postaci – uwielbiam. Za aromat, za wygląd, za charakterystyczny smak. I choć dla wielu jest on przyprawą stosowaną głównie w okresie świątecznym, dzisiejsze ciasteczka – anyżki są dla mnie przekąską do kawy absolutnie całoroczną. No tym bardziej, kiedy pogoda w maju przywodzi na myśl zaawansowaną jesień! Takie ciasteczka wiele osób z pewnością pamięta z dawnych lat, sprzedawano je kiedyś w każdej niemal cukierni. W ostatnim czasie wydaje się, że stracić musiały nieco na popularności, bo widziałam je chyba tylko w jednym już miejscu, takim “z tradycjami”. Ponieważ poprzedni właściciele cukierni nie doczekali się dzieci, po ich śmierci biznes przeszedł w spadku w ręce kuzyna – pana Mirka, który o swoim nowym fachu nie miał bladego pojęcia. Miał za to dobre chęci, a ponieważ lokal dobrze jednak prosperował i miał oddanych klientów, pan Mirek postanowił trzymać się najpewniejszej w świecie strategii biznesowej – niczego nie ruszać, skoro działa! Wszystko robią zatem w zakładzie tak jak za poprzednich właścicieli, nawet grafik wypieków dla poszczególnych zmian pozostał ten sam. Próżno szukać u pana Mirka bezglutenowych ciast czy fikuśnych deserów jak wyjetych z Instagrama i zapewnia mu to tyle samo oddanych klientów, co takich co to się pokręcą, popatrzą i wyjdą z pustymi rękami. Moda często zatacza koło więc kto wie – może i takie staroświeckie wypieki wrócą jeszcze do łask a pan Mirek zbije swój wyczekany majątek? 

Anyżki to leciutkie, małe biszkopciki z charakterystyczną, bladą “czapeczką”. Wyglądają jak lukrowane, choć wcale nie są. Za każdym razem, gdy wyjmuję blachę anyżków z pieca, ogarnia mnie taka sama radość na widok białych czapeczek, które pojawiły się w trakcie pieczenia. Takie biszkopciki to moim zdaniem doskonały dodatek do popołudniowej filiżanki kawy. Żaden tam deser popisowy, zupełnie zwykłe słodkości, które jednak zapadają w pamięć. Ponieważ niczym się ich nie nadziewa, doskonale się przechowują – najlepiej rzecz jasna w szczelnie zamkniętym pojemniku jeśli chcemy by zachowały chrupkość. Osobiście najlepiej smakują mi jednak właśnie na drugi dzień, kiedy nieco robią się mniej kruche. Ponieważ są malutkie i zupełnie nieskomplikowane w przygotowaniu, wychodzi ich zawsze licząc na blachy. Kto chce spróbować po raz pierwszy, z powodzeniem może przygotować ciasteczka z połowy podanych poniżej proporcji. I chociaż piszę, że przygotowanie tych ciastek jest nieskomplikowane, to coś za coś – trzeba sobie na nie poczekać. Żeby uzyskać charakterystyczny kształt grzybka, ciasto na anyżki musi się suszyć przez dobrych kilka godzin, najlepiej przez całą noc. Nie mam broń Boże na myśli suszenia w piekarniku, bo taki proces nie byłby wart ani zachodu ani wydatku. Po prostu wieczorem małe kleksy ciasta wyciskamy na blachę i fajrant – idziemy spać. Rano, po obudzeniu masa powinna być w dotyku zupełnie sucha. Blachę wystarczy już tylko włożyć do piekarnika na 12-15 minut i gotowe – wyjmiemy z pieca górę pachnących anyżem ciasteczek jeszcze przed poranną kawa! Czy można bardziej produktywnie rozpocząć dzień?!