Omlet po serbsku z ziemniakami według przepisu z 1913 r

Z omletami jest tak, że lubi je chyba większość ludzi, ale mówiąc o nich zasadniczo każdy na myśli może mieć nieco inny twór kulinarny. Przepisów na różne wariacje na temat omleta jest wiele, a jakby do tego doliczyć jeszcze ilość możliwych dodatków i sposobów podania – wyjdzie nam jak nic kilkanaście opcji śniadań, kolacji, deserów, a w porywach – dla tych o wątlejszych apetytach lub na diecie – nawet i obiadów. Omlety z samych jaj, biszkoptowe, przekładane, smarowane powidłami, zapiekane w piekarniku, szarpane. Jest w czym wybierać!

Również w przepisach przedwojennych znaleźć można wiele receptur na różnego rodzaju omlety. Co jednak ciekawe, podawane były wówczas albo w charakterze leguminy  (zwłaszcza te zapiekane, biszkoptowe podane ze świeżymi owocami lub z konfiturą), albo jako tzw. “garnitur do jarzyn”, serwowane w trakcie obiadu już po zupie i mięsie.

Przepis na poniższy omlet znalazłam w książce Marii Ochorowicz-Monatowej i po krótkich poszukiwaniach, za grosz nie potrafię stwierdzić czy faktycznie w Serbii o takim wynalazku ktoś słyszał i skąd ta nazwa w ogóle sie wzięła. Ze starymi przepisami w ogóle często bywa tak, że nie sposób dojść już dzisiaj do korzeni nazwy. Pisałam trochę o tym w mojej książce, bo szczególnych trudności w tym zakresie nastręczają nazwy zaczerpnięte od nazwiska postaci, która – no właśnie – danie może wymyśliła, może spopularyzowała, po prostu lubiła albo miała osobliwą zachciankę by zostać na zawsze zapamiętanym na kartach starych książek kucharskich. Jak było naprawdę – w przypadku wielu z tych receptur pozostanie to już na zawsze nieodkrytą tajemnicą.

Jaki by jednak nie był związek omleta po serbsku z Serbią, zapewniam, że spróbować go warto i dzisiaj – w Polsce, a nadzienie do przełożenia zmodyfikować do własnych upodobań. U nas w domu jest to w ogóle omlet wyjątkowy, bo pierwszy, który szczerze posmakował mojemu mężowi, a który nie wymaga zapiekania w piekarniku (z czym wiadomo, że jednak jest zawsze jakieś tam zawracanie głowy). Być może dlatego, że dodatek kwaśnej śmietany i ziemniaków sprawia, że omlet jest bardziej treściwy, a mniej  “jajeczny”. Dodatkowo, ma wspaniałą, puszystą ale też lekko kremową konsystencję.

O tym, że pozwala na spożytkowanie pozostałych ziemniaków z obiadu w ogóle nie mam zamiaru się rozpisywać, bo to atut, który już patrząc na przepis doceni każda osoba, która sama gotuje, a pamięta z dzieciństwa powtarzane do znudzenia przez babcie, ciotki i mamy przy obiedzie “…jak już nie możesz, to chociaż mięsko zjedz a ziemniaki zostaw!”. No, to teraz można te nieszczęsne ziemniaki zostawić bez wyrzutów sumienia i przerobić na pyszną kolację!

Nie dość tego, do przełożenia omletu można też wykorzystać zbieraninę pozostałych warzyw, które akurat mamy pod ręką. Zwłaszcza wybornie smakuje taki z podduszonymi pieczarkami, z szynką, cebulką – co kto lubi, niech doda.

Omlet po serbsku smaży się również pięknie, bo na rumiany, zachowujący kształt placek, który jest na tyle elastyczny, że nie rwie się przy składaniu i można go podać na talerzu w bardzo estetyczny sposób. Spróbujcie koniecznie!

Jedno z moich ulubionych narzędzi w kuchni – praska do ziemniaków nigdy nie zawiedzie!

Tylko kilka podstawowych składników, a omlet wychodzi jakiś jednak lepszy, niż zwykle. Dodatek ziemniaków i śmietany nadaje plackowi aksamitną, ale wciąż sprężystą teksturę i lekko ziemniaczany posmak. Tak przygotowany doskonale komponuje się z wszelkiego rodzaju farszami z duszonych warzyw.

Chwila na patelni, a na talerzach ląduje takie cudo! Z podanych proporcji wychodzą 2 przyzwoitej wielkości omlety, którymi zaręczam – można się najeść!