Przedwojenny deser – prawdziwy budyń migdałowy

Pamiętacie jeszcze mój niedawny wpis na temat budyniu, który znamy w dzisiejszych czasach i który tak naprawdę budyniem wcale nie jest? Nie jest, bo jest … kisielem! I to kisielem mlecznym – po więcej szczegółów na temat tej nazewniczej łamigłówki zapraszam do wpisu o tu: Domowy budyń waniliowy i czemu ta nazwa jest błędem

Dziś natomiast będzie o pełnoprawnym budyniu – takim tradycyjnym i na parze i z formy. Bo takie właśnie budynie jadano kiedyś zarówno w formie deseru, ale też dania obiadowego. Budyń przygotować można bowiem z większości przetartych warzyw – w najpopularniejszych wariantach – z kapusty i z kalafiora oraz składników zdecydowanie deserowych – migdałów, twarogu, ryżu czy chleba z powidłami. 

O takim tradycyjnym budyniu ciężko nawet opowiadać – jego trzeba po prostu spróbować! Konsystencja deseru jest jednocześnie piankowa ale też zbita, słodka ale nie bardzo, wilgotna ale nie mokra. Wbrew pozorom również przygotowuje się go naprawdę bezproblemowo gdyż poza ubiciem białek budyń taki robi się praktycznie sam. I to w garnku!

Jedynym wymogiem jest oczywiście posiadanie formy – być może nawet nie wiecie, że gdzieś w domu rodzinnym taka forma po babci czy prababci Wam jeszcze została. Formy do budyniu są różne – zazwyczaj jednak zobaczycie oczywiste podobieństwo do tych używanych do wypieku babek – z kominem w środku i pięknym, zdobionym rantem. Ta, której użyłam dzisiaj najbardziej odpowiadała mi rozmiarem choć przyznam, że jest zupełnie niereprezentatywna. Nie ma komina, nie ma ozdobnych szlaczków ale ma pokrywkę! I chwała rzeczonej formie za to, bo pokrywka jest tu akurat właśnie rzeczą najważniejszą gdyż masę budyniową – wykonaną zawsze na bazie ubitych białek około godziny w takiej właśnie szczelnie zakrytej formie gotujemy w garze gotującej się wody (w garze owszem ale nie w całym garze wody – wody ma być na “dwa palce”). Ściślej mówiąc – samo się gotuje, nasz udział i – broń nas Boże! – zaglądanie do garnka są w tym wypadku wysoce niewskazane!

By ożywić smak migdałów i nie czarujmy się – zwiększyć walory estetyczne deseru polałam go sosem malinowym z dodatkiem czerwonego wina. Myślę jednak, że równie dobrze uzupełniać będzie go również sos szodonowy lub śmietankowy. No palce lizać!

Proporcja podana w przepisie poniżej to deser, którym zadowoli się spokojnie 6 osób. Dzięki jajkom i migdałom jest to deser dość syty choć w smaku zdecydowanie leciutki. Skoro mowa o proporcji to nadmienię, że jest ona zupełnie nieprzypadkowa i nie jest też wytworem mojej kulinarnej kreatywności – choć nad tym akurat ubolewam! Receptura ta bowiem pochodzi z książki kucharskiej z 1895 roku i w formie praktycznie niezmienionej była również podawana w innych zbiorach przedwojennych. Tym bardziej zachęcam by zanurzyć się w smakach dawnej Polski i przy takim tradycyjnym deserze spędzić miło rodzinne popołudnie. 

Jeśli spróbujecie takiego prawdziwego budyniu – koniecznie podzielcie się wrażeniami!

 Na koniec nie pozostaje mi nic innego jak podzielić się kilkoma zdjęciami tego pysznego a niesprawiedliwie przecież – prawie już zapomnianego już deseru.