Szarlotka z rabarbarum według przepisu z 1929 roku

Wiecznie się na wiosnę powtarzający i zawsze aktualny temat. Bo coraz to bardziej wchodzi w użycie, coraz więcej sobie zwolenników zyskuje ta jarzyna – owoc – ratunek gospodyń na przednówku, kiedy świeżych owoców jeszcze nie ma, a jesienne przez zimę zostały użyte lub są niedostępnie drogie. Chyba mało która roślina hodowlana w naszych ogrodach, podległa tak prędkiej ewolucji, takiemu szybkiemu udoskonaleniu jak rabarbarum.

Takim wstępem do felietonu kulinarnego na łamach popularnego magazynu dla pań jeszcze w latach 30-stych jedna z redaktorek – Elżbieta Kiewnarska, przekonywała czytelniczki do częstszego wykorzystywania w kuchni ówczesnej nowinki kulinarnej – rabarbaru. Nowinki, gdyż w innym z felietonów jej autorstwa – kilka lat wcześniej – znaleźć można informację, iż dopiero w okresie “powojennym”, czyli w dwudziestoleciu międzywojennym roślina ta zyskiwać zaczęła stopniowo na popularności.

“Przed wojną było ono wprawdzie znane. Już ś.p. Ćwierciakiewiczowa o niem dużo pisała i kopje o nie kruszyła, bo jesteśmy przede wszystkiem konserwatywne i każda nowość musi sobie literalnie wywalczyć prawo do egzystencji. Nie wiem czy hodowla rabarbarum tak nisko w byłej Kongresówce stała, czy też przez czas wojny i okupacji tak upadła, ale te twarde, cierpkie, ciemnozielone badyle, które pod tą nazwa w pierwszych latach niepodległości na rynkach warszawskich sprzedawano, nie zasługiwały zawsze na rozpowszechnienie.”

Dziś, do rabarbaru nikogo szczególnie zachęcać chyba nie trzeba. Już z pierwszymi dniami maja Instagram, blogi kulinarne i okładki magazynów kulinarnych cieszą oko intensywnym różem łodyg rabarbaru. Bo trzeba przyznać, że jak mało który składnik kulinarny – ten jest wyjątkowo fotogeniczny.

Z dostępnością rabarbaru również nie ma dziś większych problemów, a w oczekiwaniu na letnie, sezonowe owoce przygotować można z niego co dusza zapragnie – kompoty, marmolady, ale przede wszystkim – szarlotkę. Bo charakterystyczny, nieco cierpki rabarbar najlepiej smakuje w duecie z kruchym, słodkim ciastem. Koniecznie z wanilią. Przepis na ten placek całkowicie mnie oczarował – prostotą, smakiem i tempem wykonania. Nikt przecież bardziej niż kobiety przed wojną nie znał się tak na oszczędności czasu i na wskroś praktycznych sposobach na ułatwianie sobie codziennych obowiązków.

Nie inaczej było z tą szarlotką. Wbrew bowiem powszechnej i dziś praktyce – przepis ten nie wymaga wcześniejszego podpiekaniu spodu ciasta, ani tym bardziej – wstępnego rozgotowywania rabarbaru. Cóż to zresztą za pomysł! Ciasto wystarczy rozwałkować (najsprawniej pójdzie gdy wałkować je będziemy między dwoma kawałkami pergaminu do pieczenia), wyłożyć drobno pokrojone łodygi, ułożyć jako-tako zgrabną kratkę i już – do pieca! Zapewniam, że przygotowana w ten sposób szarlotka po prostu uzależnia. Rabarbar po upieczeniu jest również “w sam raz” – cudownie miękki, ale jednak wciąż zachowujący kształt i teksturę – jak na szarlotkę przystało. W moim otoczeniu nie ma osoby, która odmówiłaby kawałka takiego ciasta.

Napiszcie koniecznie jeśli w takiej tradycyjnej wersji zagości wkrótce i na Waszych stołach!