Wielkanocna baba szafranowa parzona według przepisu z 1913 r.

Baba drożdżowa to wypiek, bez którego wiele osób nie wyobraża sobie Wielkanocnego stołu. Ja do takich osób nie należę i bez większego trudu taki stół wyobrazić sobie mogę. Gdyby zabraknąć miało babki ucieranej no to już byłby jakiś tam kryzys, bo te po prostu uwielbiam, ale drożdżowa? Żadna tam znowu sprawa! Zjeść taką owszem, zjem ale czy jest czy nie ma większej mi różnicy to nie robi. Na świątecznym stole znajduje się przecież taka ilość rozmaitych, słodkich wypieków, że poczciwa babka drożdżowa nie stanowi już takiego rarytasu. Postanowiłam sobie zatem jakoś w tym roku babkę uatrakcyjnić. Tym bardziej, czytając takie rozpalające wyobraźnię opisy jak ten Tadeusza Żakieja:

Pieczenie bab wielkanocnych było wydarzeniem pełnym emocji i można by je nazwać pewnego rodzaju “misterium”. Kucharka, pani domu i wszystkie “domowe” kobiety zamykały się w kuchni na klucz. Mężczyznom wstęp był wzbroniony. Najbielszą mąkę pszenną przesiewano przez gęste sito, w donicach ucierano setki (!) żółtek z cukrem, rozpuszczano w wódce szafran, mielono migdały, przebierano rodzynki i tłuczono w moździerzach wonną wanilię, robiono z drożdży zaczyn. Nałożone do form babowych ciasto nakrywano lnianymi obrusami, gdyż “zaziębiona” baba nie rosła i miała zakalec. Uszczelniano więc, w obawie przed przeciągami, okna i drzwi kuchni.

Odpowiednio wyrośnięte baby wsadzano ostrożnie do pieca piekarskiego. Wreszcie, gdy na drewnianej łopacie wyjmowano je z gorących czeluści piekarnika, nierzadko w kuchni rozlegały się dramatyczne okrzyki i płacz: zanadto przyrumieniona lub “usiadła” baba była kompromitacją. Wyjęte z pieca baby kładziono najostrożniej na puchowych pierzynach, by stygnąc nie zgniotły się. 

Przyznam, że czytając te opisy to całe chuchanie i dmuchanie na ciasta nie zdziwiło mnie w ogóle biorąc pod uwagę ilości składników, które receptury na nie wymagały (przepisy na wielkanocne baby opierają się zazwyczaj na 1 kg mąki!) i które w razie niepowodzenia poszłyby na zmarnowanie! Obiecałam sobie nawet pomyśleć o tym następnym razem gdy przyjdzie mi do głowy popaść w rozpacz nad opadniętym biszkoptem – taki incydent wydaje się godny co najwyżej wzruszenia ramionami w porównaniu z opadniętą babą z 40 jaj, na którą ciasto wyrabiało się godzinami! Też bym się chyba zamknęła w kuchni na klucz, bo w razie niepowodzenia człowiek z tego nieszczęścia jeszcze by w afekcie jakieś przestępstwo popełnił! 

 Szukając receptur na baby, które mogłabym wykonać w ramach naszego cyklu postanowiłam zacząć od słynnej baby szafranowej – w proporcjach przystosowanych do przeciętnej wielkości dzisiejszej formy do babki. Wyszła bardzo smaczna – leciutka, puchata, pięknie zabarwiona i pachnąca szafranem. Do środka dodać można jeszcze bakalii, zdecydowanie na pożytek baby, a z całą pewnością trzeba już ją solidnie polukrować. Nie tylko ze względu na smak (ciasto samo w sobie nie jest nadto słodkie), ale również dla zabezpieczenia ciasta drożdżowego przed obsychaniem. Ciekawostką, która w przypadku tego przepisu przyprawiła mnie o przyspieszone bicie serca był sposób przygotowania zaczynu. No spójrzcie tylko, żadnego cukru – za to piana z białek i żółtka! Na tym etapie miałam już co do sukcesu całego przedsięwzięcia spore wątpliwości ale o dziwo – zaczyn wyrósł wspaniale i proces w niczym ciastu nie zaszkodził!

Jak na drożdżową babkę, ciasto jest naprawdę godne polecenia! Już wkrótce zapraszam również po przepisy na babki nie-drożdżowe, takie jakie osobiście lubię najbardziej!